Μεγάλος Περίπατος: Τι άλλαξε δύο μήνες μετά.

Το μεγαλεπήβολο έργο με το οποίο θα άλλαζε το κέντρο της Αθήνας σκόνταψε στη δύσκολη πραγματικότητα μιας δυσλειτουργικής πρωτεύουσας παρά την ευελιξία που επιδεικνύει η δημοτική αρχή υιοθετώντας πρόσθετες παρεμβάσεις.

Ποιος πολιτικός δεν λαχταρά να συνδέσει το όνομά του με την κατασκευή δημόσιων έργων επιβλητικής κλίμακας; Μέσω αυτών ελπίζει να αφήσει το στίγμα του στον χώρο και στον χρόνο. Η διαχρονική αυτή ανάγκη των κάθε είδους κυβερνώντων καθιστά τον Μεγάλο Περίπατο, με τον οποίο καταπιάστηκε ο Κώστας Μπακογιάννης -εμπνευσμένος από σχέδια προκατόχων του-, θεμιτό.

Στην πραγματικότητα, ακολούθησε ένα παράδειγμα τόσο παλιό όσο και ο πολιτισμός. Πόσοι και πόσοι δεν επεδίωξαν με μεγαλοπρεπή έργα να νικήσουν τη λησμονιά. Από την εποχή των Φαραώ στον Περικλή, από τον Καίσαρα μέχρι πολλούς νεότερους, η φιλοδοξία αυτή υπαγόρευσε επιλογές. Τα μνημειώδη δημόσια έργα ήταν πάντα και ένας τρόπος για να υποδηλωθεί το μεγαλείο του κράτους σε εχθρούς και φίλους.

Τα δημόσια έργα, ωστόσο, δεν είναι φιλοδοξία μόνο των εκάστοτε κυβερνώντων. Παρεμφερές κίνητρο είχαν ο Σταμάτης Κλεάνθης και ο Εδουάρδος Σάουμπερτ που συνέταξαν το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας, ο Κώστας Μπίρης και ο Ιωάννης Τραυλός που μελέτησαν την πολεοδομική εξέλιξη της πόλης.

Είτε ως σύλληψη είτε ως προσδοκία ενός μετρήσιμου έργου στο τέλος της θητείας του δημάρχου, ο Μεγάλος Περίπατος θα μπορούσε να είναι και ευφυής επιλογή. Η πεζοδρόμηση, που είχε εγκριθεί από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), ενοποιεί κατά κάποιον τρόπο το Ολυμπιείο με το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο, αλλά, κυρίως, ολοκληρώνει τη μεγάλη αρχαιολογική διαδρομή από τον Κεραμεικό μέχρι τον λόφο του Αρδηττού και το Παναθηναϊκό Στάδιο. Ετσι, κάνει πράξη το διαχρονικό όραμα για ένα ενιαίο «αρχαιολογικό πάρκο» στην Αθήνα.

Αλλο, όμως, η θεωρία και άλλο η πράξη. Εξάλλου, η ζωή στην πόλη δεν είναι καθόλου ένας μεγάλος περίπατος. Τουναντίον. Παραπέμπει περισσότερο σε σλάλομ μετ’ εμποδίων, μια και η ελληνική πρωτεύουσα είναι έτσι κι αλλιώς μια ιδιαίτερα δυσλειτουργική πόλη. Και εν μέσω αυτής της χαοτικής κατάστασης, η Πανεπιστημίου έπαψε να είναι λεωφόρος. Κοκοφοίνικες αλά Μαϊάμι εμφανίστηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, πελώριες γλάστρες προστέθηκαν, άσπροι πάγκοι, ακατάλληλοι ακόμα και για τα πιο σκληραγωγημένα οπίσθια και λωρίδες κίτρινες και πράσινες ήρθαν και έδεσαν.

Διαβάστε στο protothema.gr Πηγή: newmoney.gr

Επισκέψεις: 125