“4 χρόνια από την τραγωδία στο μάτι – Οι νέες φωτιές και οι παραλήψεις…”, γράφει ο Ν. Κορακιανίτης.

Φτάνουμε στα τέλη Ιουλίου και για ακόμα μια χρονιά ζούμε εν μέσω πυρκαγιών βλέποντας σπίτια να γίνονται στάχτη σε δευτερόλεπτα, καίγονται δάση και το ποιο τραγικό αυτοκτονία! 

Μας τάραξε όλους η είδηση του ηλικιωμένου που έβαλε τέλος στην ζωή του γιατί δεν άντεχε να βλέπει το σπίτι του να καίγεται για Τρίτη φορά… Μας τάραξαν όμως και οι νέες εικόνες που είδαν το φω της δημοσιότητας απο την φωτιά στο Μάτι που ήταν σαν εχτές 23 Ιουλίου. Η φωτιά, που ξεκίνησε το απόγευμα της Δευτέρας, 23 Ιουλίου 2018, στο Νταού Πεντέλης, έμελλε να είναι η φονικότερη στην ιστορία του ελληνικού κράτους και η δεύτερη πιο φονική παγκοσμίως, τον 21ο αιώνα, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το 2007 στην Αυστραλία. Μία τραγωδία που είχε ως αποτέλεσμα 102 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους, και οι μνήμες να είναι ακόμα νωπές.

Η κλιματική κρίση έχει σχέση με τις πυρκαγιές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε πυρκαγιά που προκύπτει είναι αποτέλεσμα μόνο της κλιματικής κρίσης. Κυρίαρχος παράγοντας τα φυσικά φαινόμενα ναι καθώς με έναν δυνατό αέρα δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτε.

Λέγανε οι παλιοί ότι με τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορούμε να τα βάλουμε και θα συμφωνήσουμε… σε μια θεομηνία πολλές φορές ο ανθρώπινος παράγοντας έρχεται δεύτερος αλλά τουλάχιστον αν υπάρχει μια προειδοποίηση μπορούμε έστω να κάνουμε κάποια πράγματα. 

Διαβάζοντας στην κεντρική σελίδα της WWF τονίζονται τρεις άξονες:

1. Βελτίωση της ανθεκτικότητας των οικοσυστημάτων και των κοινωνιών. 
   Διεκδικούμε την εφαρμογή μιας σύγχρονης δασικής διαχείρισης με έμφαση στη διαχείριση της βλάστησης και συνεπώς και της δυνητικά διαθέσιμης καύσιμης ύλης. Προωθούμε και συμμετέχουμε στην ενδυνάμωση και ενίσχυση εθελοντικών ομάδων δασοπυρόσβεσης. Αναδεικνύουμε αίτια και θέματα σχετικά με την οικολογία των πυρκαγιών στη Μεσόγειο.
2. Μείωση του κινδύνου για τα οικοσυστήματα και την κοινωνία.
   Αλλαγή στον σχεδιασμό και βελτίωση στις υποδομές πρόληψης μέσω της προώθησης σύγχρονων τοπικών σχεδίων δράσης για την αντιπυρική προστασία σε επίπεδο Δήμων. Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση.
3. Αποκατάσταση μετά από δασικές πυρκαγιές. 
   Εκτίμηση και αξιολόγηση απωλειών σε είδη, οικότοπους και σημαντικές περιοχές για τη βιοποικιλότητα. Προώθηση και ανάδειξη της ορθής αποκατάσταση περιοχών, όταν και όπου χρειάζεται βάσει, τόσο των οικοσυστημικών όσο και των κοινωνικοοικονομικών παραμέτρων.

Ολοκληρωμένη πρόληψη χωρίς γενναίες πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι, επεμβαίνουμε δυναμικά με προτάσεις για τη βελτίωση του συστήματος δασοπυροπροστασίας, αναπτύσσοντας συμμαχίες, πιέζοντας, συμμετέχοντας σε διαβουλεύσεις και ομάδες εργασίας.

Αν αυτής της πυρκαγιάς είχε προηγηθεί ο καύσωνας που εκτιμάται ότι θα έρθει τις επόμενες ημέρες, θα έλεγα με αρκετή βεβαιότητα ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που συνδέεται με την κλιματική κρίση. Για παράδειγμα πέρυσι που είχαμε τον επιθετικό καύσωνα των 10 ημερών, και η πυρκαγιά που ακολούθησε επιδεινώθηκε. 

Ανεξάρτητα πάντως από το εάν ευθύνεται η κλιματική κρίση ή όχι, σημασία σε όλο αυτό το πλαίσιο που διαμορφώνεται, έχει ο σχεδιασμός που εστιάζει στην πρόληψη. Από εκεί και πέρα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και ρεαλιστές, πυρκαγιές θα υπάρχουν πάντα. Το ζήτημα είναι να είναι λιγότερες οι πυρκαγιές και όταν προκύπτουν να είναι καλύτερα τα σχέδια διαχείριση. Παρακολουθώντας όλα τα σχέδια πρόληψης που εφαρμόζονται, βλέπω τη φετινή περίοδο μια καλύτερη, μια αυξημένη προσέγγιση στο ζήτημα της πρόληψης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπει πυρκαγιά. Οι πυρκαγιές – αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις των κεραυνών – δεν ξεκινούν από άλλα αίτια. Μπαίνουν από τον άνθρωπο, είτε από αμέλεια. Άρα όταν έχεις ανέμους 8 μποφόρ θα προκύψει μια πυρκαγιά και θα είναι σαν και αυτή που δυστυχώς ζήσαμε πρόσφατα στην Πεντέλη. 

Προφανώς δεν είναι ώρα ευθυνών, αλλά αν κοίταζα πιο πίσω και θα έβλεπα πόσες φορές έχει αλλάξει ο χαρακτήρας δασών και δασικών εκτάσεων και έχουν χτιστεί σπίτια. Ακόμα και το γεγονός ότι σήμερα μιλάμε ακόμα για την τακτοποίηση δασικών αυθαιρέτων, δημιουργεί ένα ερώτημα.

Και εδώ έρχεται ένα ερώτημα γιατί θα πρέπει να είναι τακτοποιημένο ένα αυθαίρετο μέσα σε ένα δάσος… Όταν βάζεις περισσότερους κινδύνους, ο τελικός κίνδυνος είναι μεγαλύτερος και τότε θα χρειαστεί περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό, περισσότερα μέσα και περισσότερες προσπάθειες για να τιθασεύσεις μια φωτιά.

Ακόμη και σε περίπτωση που δεν ανταποκρίνεται ο δήμος ή κάποιο άλλο όργανο της διοίκησης, θα πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκριθεί ο πολίτης με δικές του δυνάμεις για να προστατεύσει την περιουσία του.

Σημαντικότερο, αποτελεσματικότερο και πάντα στο βαθμό του δυνατού είναι η πρόληψη, η μελέτη και η ετοιμότητα για την αντιμετώπιση των φαινομένων και η εκδήλωση αυτών. Αυτή πρέπει όμως πάντα να είναι καθοδηγούμενη από την Πολιτεία και τους Δήμους με οργάνωση και εμπλουτισμό από προσωπικό ή ακόμα και εθελοντές που οραματίζονται σεβόμενοι το περιβάλλον.

Και κλείνω με τους μύθους που …ρίχνουν λάδι στη φωτιά που δημοσιεύει η WWF:

Για όλα φταίει ο “κακός εμπρηστής”.

Αποκλείεται να συμβεί σε μένα…

Το Κράτος φροντίζει τα πάντα για τις πυρκαγιές.

Και να καεί μια περιοχή, πάντα μπορεί να γίνει αναδάσωση.

Η φύση αργά ή γρήγορα θα επουλώσει τις πληγές της.

*Νικόλαος Κορακιανίτης: Πολιτικός Μηχανικός Laisergo.gr

Επισκέψεις: 730